Φεύγει και το θλιβερό, για την Ελλάδα και την Ευρώπη, 2022. Να πάει στον αγύριστο! Όπως προστάζει η λαϊκή επιθυμία... Επειδή το απόστημα της φρίκης και της παρακμής πυορροεί και σαν κακοήθης καρκίνος του κοινωνικού σώματος δεν λέει να σπάσει. Να χυθεί το πύον μπας και γλιτώσουμε. Ολοένα και διαχέεται γιγαντούμενη η αίσθηση πως η χώρα μας βιώνει μια...
Σαν αστραπή διέτρεξε στο αχανές διαδίκτυο το twitt του πολυπράγμωνα Ίλον Μάσκ. Του πιο πλούσιου ανθρώπου του κόσμου μας. Που η περιουσία του αποτιμάται να ξεπερνά το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος! Ο πολύς Ίλον χρησιμοποίησε μονολεκτικά μια ελληνική λέξη και μάλιστα στα ελληνικά: διαλεκτική! Λέξη και έννοια που οφείλεται στον αρχαίο ημών πρόγονο...
Μεριάστε να διαβώ έτσι όπως έρχομαι
Τέτοιες μέρες στο μακρυνό 1940, καθώς έμπαινε ο χειμώνας και ξεκίναγε το έπος του '40, ο μεγάλος Στράτος Παγιουμτζής τραγουδούσε το περίφημο ρεμπέτικο του Παναγιώτη Τούντα, που είναι και ο τίτλος του σημερινού κειμένου. Ο στιχουργός Κώστας Κοφινιώτης, που έβλεπε το θέμα από την πλευρά των φτωχών ανθρώπων, σχολίαζε διαχρονικά:
" κι αν δεν ανάβουμε...
Σε ένα παλιό πέτρινο λιμάνι στην αγγλική πόλη του Μπρίστολ, οι νέοι συγκεντρώνονται σε ένα κεκλιμένο κιγκλίδωμα δίπλα στο νερό και κοιτάζουν στο σκοτεινό βαθύ. Ψάχνουν για το παραμορφωμένο άγαλμα του εμπόρου σκλάβων του 17ου αιώνα Edward Colston. Και ίσως, κοιτάζουν μια εποχή που έχει περάσει.
Έζησα και ζώ την Ελλάδα της διαρκούς αποτυχίας. Έζησα, νιώθοντας έντονα στην τότε παιδική μου ψυχή, τον διχασμό των ανθρώπων του περιβάλλοντός μου (των κοντινών και των μακρυνών) στον απόηχο του εμφύλιου που μόλις είχε τελειώσει. Ο διχασμός κορυφώθηκε στην επταετία της χούντας. Η κρατική αυθαιρεσία γιγαντώθηκε ανώμαλα. Έδειχνες π.χ. κάποιον τυχαίο,...
"Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα..." έγραφε παλιά σ' ένα ωραίο τραγούδι ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης. Όπου: "οι δρόμοι τρέχουν χιαστί, σημείο Χ κι εμείς παρέα κι ας φύγαν χίλιοι δυό καιροί". Πράγματι, λες και φύγαν χίλιοι δυό καιροί μέσα στις 45 μέρες, που η καραντίνα μας κράτησε "πολιορκημένους" εντός των τειχών. Σαν χίλιους δυό καιρούς μετά και στην...
Το καιρό του κορονοϊού covid -19 και της τραγικής πανδημίας που σάρωσε τον Δυτικό κόσμο, τα θεμέλιά του τρίζουν, κλονίζονται. Η καπιταλιστική ανωτερότητα Ευρώπης και ΗΠΑ, απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, "ανωτερότητα" όχι μονάχα οικονομική και στρατιωτική, αλλά πολιτισμική, λόγω του υψηλού κοινωνικού βιοτικού επιπέδου, με γενική εικόνα ευμάρειας...
Τούτη την άνοιξη, δύσκολα, να τη λησμονήσουμε... καθώς, " 'κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες", όπως λέει ο Ελύτης. Κοντεύουν να τελειώσουν οι μεγάλες μέρες κι οι άγρυπνες νύχτες του πιο σκληρού Απρίλη, της φετινής ασφυκτικής και κλειστής άνοιξης. Η ιστορία που γράφεται τούτες τις μέρες δεν πρόκειται να ξεχαστεί...
Το κυριακάτικο ξύπνημα με βρίσκει με μια ηλιόλουστη μέρα, από 'κείνες που σε γεμίζουν αισιοδοξία χωρίς λόγο. Μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις, είσαι υγιής και συνεχίζεις να ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Όμως η "πανδημική" άγνοια για την επόμενη μέρα, άγνοια που δεν είναι μόνο του καθενός μας αλλά είναι παράδοξα οικουμενική κι αυτό δεν έχει...