Οι σκελετοί ζωντανεύουν τις παλιές αμαρτίες
Τυχαία βρέθηκαν πολύ πρόσφατα στις Συκιές 4-5 ομαδικοί τάφοι εκτελεσθέντων κομμουνιστών, πολύ κοντά στο Γεντί Κουλέ. Στο Επταπύργιο, τη φυλακή - κολαστήρι της Θεσσαλονίκης. Βρέθηκαν συνολικά 33 σκελετοί, φέρνοντας από τη λήθη 80 χρόνων μετά, τον εφιάλτη των εκτελέσεων πολιτικών κρατούμενων την περίοδο του εμφύλιου πόλεμου.
Σε κάποια απ' τα κρανία ήσαν ευδιάκριτες οι τρύπες από τη χαριστική βολή του επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος. Από την εξέταση των οδοντοστοιχιών έγινε αντιληπτό ότι οι περσότεροι απ' τους εκτελεσμένους ήσαν νεαρά άτομα. Ηλικίας μεταξύ 18 και 25 χρόνων. Δίπλα σ' έναν απ' τους σκελετούς βρέθηκε κι ένα γυναικείο παπούτσι. Από τα αρχεία των εκτελέσεων φαίνεται πως εκείνη την περίοδο είχε εκτελεστεί, στις 1 Δεκεμβρίου 1948, η 17χρονη μαθήτρια Ευπραξία Νικολαΐδου. Εκτελέστηκε φορώντας την μαθητική της ποδιά. Η εναντίον της κατηγορία ήταν πως η Ευπραξία ήταν μέλος της οργάνωσης "Εθνική Αλληλεγγύη". Η οργάνωση τούτη λειτουργούσε από πολύ πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Συγκέντρωνε δε χρήματα και τρόφιμα για τους ανήμπορους και για τις οικογένειες των εξόριστων και των φυλακισθέντων.
Ύστερα από κάθε εκτέλεση τα πτώματα των εκτελεσθέντων θάβονταν χωρίς φέρετρο και χωρίς κάποια θρησκευτική απόδοση τιμών στους νεκρούς. Θάβονταν άκλαυτοι από τους συγγενείς και τους φίλους τους, καθώς δεν τους δίνονταν η δυνατότητα να παραλάβουν τα πτώματα για να τα θάψουν. Ρίχνονταν σε λάκκους και σκεπάζονταν με χώμα, χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιός έχει θαφτεί και πού έχει θαφτεί. Τους λάκκους για την ομαδική ταφή η διοίκηση της φυλακής επιστράτευε ποινικούς κρατούμενους για να τους σκάψουν. Σε αρκετές περιπτώσεις οι εκτελεσμένοι θάβονταν γυμνοί και ξυπόλυτοι. Τα ρούχα και τα παπούτσια που φόραγαν, τα έπαιρναν συνήθως κάποιοι από τους χωροφύλακες που παραβρίσκονταν στη διαδικασία της εκτέλεσης καθώς και οι ποινικοί κρατούμενοι. Οι τελευταίοι τα έπαιρναν ως ανταμοιβή, για να τα πουλήσουν ύστερα σε άλλους ποινικούς κρατούμενους.
Ύστερα από Δεκεμβριανά της Αθήνας το 1944 και την συμφωνία της Βάρκιζας, το αστικό κράτος εξαπέλυσε ένα κύμα μαζικής βίας, για να τρομοκρατήσει το λαϊκό κίνημα εκείνης της περίοδου. Είχε στυλοβάτες την παραδοσιακή Δεξιά αλλά και το φιλελεύθερο κέντρο. Χιλιάδες αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους για έναν ανώτερο σκοπό.
Στο Γεντί Κουλέ και στην περίοδο 1946-1949 εκτελέστηκαν περίπου 400 καταδικασμένοι σε θάνατο κομμουνιστές. Εκτελέστηκαν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους. Στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα με κύρια κατηγορία την "απόπειρα διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών", δηλαδή γι' αυτά που πρέσβευαν.
Τα μακάβρια ευρήματα των 33 σκελετών βρέθηκαν τυχαία, μολονότι είναι γνωστό πως σ' εκείνη την περιοχή γίνονταν οι εκτελέσεις. Εκεί στις ρεματιές των μικρών λόφων του Καρά Τεπέ, που ήταν έρημος τόπος πριν την ανοικοδόμηση που άρχισε την περίοδο της χούντας του 1967.
O συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος, που νεαρός τότε είχε επισκεφθεί αρκετές φορές τον χώρο όπου κροτάλιζαν τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος και θάβονταν επιτόπου οι εκτελεσμένοι, θα γράψει τον Μάιο του 1988 από το Παρίσι όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του:
«Οι εκτελέσεις γινόντουσαν πίσω από το Γεντί Κουλέ. Τα πτώματα τα έθαβαν επιτόπου. Εκείνη την εποχή πίσω από το Γεντί Κουλέ ήταν μια απέραντη ερημιά. (...) Η επιφάνεια της κακοτράχαλης γης (της γεμάτης μπάζα από κάποιο παλιό βαρόσι) σχημάτιζε πολλές-πολλές καμπουρίτσες: ήσανε οι τάφοι των τουφεκισμένων. Αυτοί οι τάφοι δεν είχανε μήτε πλάκα, μήτε σταυρό, μήτε τίποτα. Η κάθε μάνα ήξερε τον τάφο του παιδιού της από ένα μικρό σημάδι (παλουκάκι, τούβλο, κονσερβοκούτι κ.λπ.). Κάπου-κάπου ερχότανε στο επισήμως ανύπαρκτο νεκροταφείο των τουφεκισμένων μια χαροκαμένη και σιγόκλαιγε, ενώ από την πίσω σκοπιά της φυλακής ο χωροφύλακας κοίταγε με περιέργεια.
Αυτή ήταν η κατάσταση στο νεκροταφειάκι από το καλοκαίρι του 1949, που κάπως κοπάσανε οι τουφεκισμοί, μέχρι τη νίκη του Πλαστήρα. Με την κυβέρνηση Πλαστήρα οι μανάδες ξεθάρρεψαν και έχτισαν μέσα σε χρόνο ρεκόρ, όλους τους τάφους. Αυτήν τη φορά ο τυχόν επισκέπτης βρισκότανε μπροστά σ' ένα πραγματικό νεκροταφείο.
Μόλις όμως έπεσε ο Πλαστήρας, ο διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού (το γουρούνι) έστειλε την μπουλντόζα που κατέστρεψε δια παντός το σεπτό νεκροταφείο των τουφεκισμένων κομμουνιστών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διέταξε (το ίδιο γουρούνι) να σπείρουν πάνω στους τάφους κριθάρι».
Οι ομαδικοί τάφοι και οι σκελετοί που βρέθηκαν δεν μπορούν πλέον να ζωντανέψουν τις παλιές αμαρτίες των νικητών του εμφύλιου πόλεμου. Επειδή ο εμφύλιος καθορίζει μονάχα τον νικητή. Δεν καθορίζει ποιός έχει το δίκαιο με το μέρος του. Βαθειά εκεί στους ανώνυμους ομαδικούς τάφους που παραμένουν χαμένοι σε πολύ μεγάλη έκταση της χώρας μας, έχει θαφτεί και η αλήθεια της μάταιας και ανεκπλήρωτης θυσίας χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Παρά την μεθοδική παραχάραξη της ιστορίας, παρά την επαίσχυντη αλλοίωσή της υπέρ των αυτοανακυρηχθέντων νικητών και παρά την κατασκευασμένη συλλογική λήθη των 80 ετών το δίκιο δεν μπορεί να σβηστεί. Επειδή, όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στις "γειτονιές του κόσμου":
"... να λείπεις δεν είναι τίποτα / να λείπεις αν έχεις λείψει για ότι πρέπει / θάσαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα / που γι' αυτά έχεις λείψει / θάσαι για πάντα μέσα στον κόσμο..."
