Ημερολόγιο λοιμού -6
Κυριακή 5 Απριλίου
Το ξημέρωμα με βρήκε με την ίδια σκοτεινιά, που άφησα όταν βράδυαζε. Τι είδους μοναξιά είναι τούτη που παίζει η ασταμάτητη βροχή της άδειας πόλης; Κοιτώ απ' το παράθυρο έξω, μπας και πιάσω κάποια κίνηση. Τίποτε. Ακόμη κι οι γάτες δεν κυκλοφορούν. Ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί βρήκαμε ασφάλεια, με το να κλειστούμε στα σπίτια μας. Πλούσιοι και φτωχοί είμαστε το ίδιο ασφαλείς, απέναντι στην επιδημία, μόνο μέσα στα σπίτια μας. Όλοι κλεισμένοι, χωρίς εξαιρέσεις. Με την ίδια ανάγκη ο ένας να κρατιέται απ' το χέρι του άλλου, κυρίως μέσα απ' το facebook και τα κινητά τηλέφωνα. Κανένας μόνος του. Επειδή ο κορονοϊός παραμένει ανίκητος. Η πανδημία, είναι βέβαιο, ότι δεν γνωρίζει σύνορα. Γι' αυτό για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ολάκερος ο πλανήτης μπήκε σε καραντίνα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί μια πλανητικών διαστάσεων συμφορά. Ούτε ποτέ άλλοτε κλειδώθηκε η ανθρωπότητα. Για πρώτη φορά όλα τα κράτη και όλοι οι πολίτες, κάθε φυλής και εθνότητας αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα και τις ίδιες εμπειρίες. Τα εθνικά κράτη ακέραια, βρίσκονται στη θέση τους. Όμως η παγκοσμιοποίηση είναι στο φόρτε της. Κι ας λένε πως η πανδημία αυτή θα σημάνει το τέλος της. Εξ' άλλου όλοι προσδοκούμε σε μια κοινή λύση. Επειδή ο convid -19 μας έδειξε την άμεση διασυνδεσιμότητα του πλανήτη, αλλά και την ίδια ατομική και δημόσια ευθύνη. Όπου η ασφάλεια του ενός εξαρτάται απ' την ασφάλεια των άλλων. Απομένει να μάθουμε εάν η ατομική μας ευθύνη μπορεί να μετατραπεί σε κοινωνική αλληλεγγύη, τώρα που έρχονται τα δύσκολα.
Η κλιματική κρίση είναι βέβαιο πιά, πως μας οδηγούσε στο σημείο μηδέν της Ιστορίας. Η αλλαγή του κλίματος και οι σφοδρές θεομηνίες που μας "ανησύχησαν" τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως δεν ήσαν αρκετά. Ο κορονοϊός χτύπησε πολύ δυνατά, ηχηρά και ευδιάκριτα την παγκόσμια καμπάνα του κινδύνου. Ο κόσμος πιάστηκε απροετοίμαστος, μολονότι τα προηγούμενα καμπανάκια του ασιατικού SARS, του AIDS, του ιού Έμπολα και της γρίπης του Νείλου προειδοποιούσαν για συμφορά μεγαλύτερη και ισχυρότερη. Δυστυχώς, εκτός από τους εξειδικευμένους επιστήμονες και τους ευαίσθητους οικολόγους κανείς δεν ασχολήθηκε. Επειδή τα δεινά των προαναφερόμενων επιδημιών αφορούσαν στους φτωχούς αφρικάνους και ασιάτες και στους άλλους, τους "διαφορετικούς". Σήμερα το ανθρώπινο είδος, ευρισκόμενο σε αυτοαπομόνωση και καραντίνα, "αναγκάζεται" να λογαριαστεί με τα βιολογικά του θεμέλια. Η κλιματική κρίση και η πανδημία αποδεικνύονται ως φυσικές δυνάμεις, αλληλένδετες που χρειάζονται κοινές, επείγουσες και σε παγκόσμιο επίπεδο λύσεις. Είναι βέβαιο πως βρισκόμαστε πάνω ακριβώς στο πιο κρίσιμο και πιο επείγον σημείο: στο σημείο μηδέν της Ιστορίας...