Ημερολόγιο λοιμού -18
Παρασκευή 24 Απριλίου
Όσο πλησιάζουν οι μέρες που θα λήξει η καραντίνα και θα βγούμε έξω απ' τις φωλιές μας, σαν τα σαλιγκάρια ύστερα απ' τη βροχή, τόσο πληθαίνει η ανησυχία για τις νέες οικονομικές συνθήκες που θ' αντικρύσουμε. Επειδή τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που μας περιμένουν "νέες" οικονομικές συνθήκες, πάντα είναι χειρότερες απ' τις προηγούμενες. Που για μας, τους απλούς πολίτες, σημαίνει λιγότερα έσοδα και πολύ περισσότερα έξοδα. Σημαίνει ανεργία και υποαπασχόληση, ακρίβεια και ανασφάλεια, επιπλέον φόρους κι ένα σωρό επιπρόσθετα εμπόδια. Κι όσο κι αν είμαστε ευτυχώς "καλά προπονημένοι" απ' την προηγούμενη Μεγάλη Κρίση, τούτη 'δω που έρχεται (κατά πως λένε και πως φαίνεται), δεν θα "δυσκολευτεί" να μας πάρει παραμάζωμα. Δεν θυμάμαι ποιός είχε 'πεί: "αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου, όταν όλοι γύρω σου τα 'χουν χάσει, τότε πιθανότατα δεν έχεις αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης".
Επειδή για πρώτη φορά στη ζωή μου, βλέπω το κράτος ν' ανοίγει τα ταμεία του και να μου λέει: "πες' του λογιστή σου του Γιωργάκη, να σου φτιάξει αίτηση να πάρεις 800 ευρώ, σαν ελεύθερος επαγγελματίας που είσαι κι άλλα 600 σαν επιστήμονας"! Εμένα! Που όταν έβλεπα τους πασοκτσήδες και τους νεοδημοκράτες να τρώνε με χρυσά κουτάλια απ' τη σάρκα της πατρίδας, δεν καταδεχόμουνα να έχω κρατικής προέλευσης έσοδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες μου μόνο σε ιδιώτες κι όχι σε δημόσια ασφαλιστικά ταμεία! Με τέτοια "ακραία" επίγνωση ήμουν "μωρός"! Ήταν σ' εκείνη τη "χρυσή εποχή" που οι συνέλληνες είμασταν στο χείλος του γκρεμού, αλλά μετά κάναμε ένα βήμα μπροστά...
Αναδιατυπώνοντας τη φράση του - που δεν θυμάμαι ποιός το 'πε - αντιλαμβάνομαι πως: "οι γύρω μου κρατούν την ψυχραιμία τους (ως σήμερα 24 του Απρίλη) κι εγώ τα 'χω χάσει". Αναρρωτιέμαι δε, μήπως δεν τα πάει καλά η κριτική μου σκέψη, επειδή βλέπω τους γύρω μου αρκετά ευχαριστημένους απ' τα ουρανοκατέβατα επιδόματα. Είναι βέβαια κι η αριστουργηματική προπαγάνδα που πανταχόθεν μας βομβαρδίζει καθημερινά, για το πόσο "πετυχημένα" κουμαντάρει το "καράβι η Ελλάς" ο γιός του "γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε". Γεγονός που οι περσότεροι το συμμερίζονται. Όλα τούτα όμως, δεν μ'εμποδίζουν να τρέμω απ' το φόβο μου για το μέλλον, βλέποντας μπροστά μου ένα ωκεανό οικονομικών προβλημάτων, που θα μας πνίξουν! Κι ο άλλος μας επιδότησε μ' ένα κουταλάκι, για ν' αδειάσουμε τη μπαταρισμένη βάρκα απ' τα νερά. Φαίνεται τους έχει μείνει κουσούρι να κάμουν τις δουλειές τους με τα κουτάλια... σαν το φιάσκο με το "επιστημονικό" επίδομα. Που το πήραν πίσω άρον - άρον, όταν τους ξεφτίλησε το κράξιμο στο facebook, καθώς δεν πρόκαναν να κρύψουν ποιοί τελικά θα έτρωγαν ξεκούραστα τους παράδες, με τα υπόλοιπα θύματα να νιώθουμε κι ευεργετημένοι.
Ο μεγάλος Βρεττανός συγγραφέας John Le Carre είχε 'πεί πως: "σε κάθε κρίση τα θέματα είναι πιο περίπλοκα απ' ότι αφήνουν στο κοινό να μάθει". Κι ως φαίνεται έτσι ακριβώς διακονεί την κατάσταση η τρέχουσα κυβέρνηση. Που ήδη έχει κρύψει πολλά για τη διαχείρηση της κρίσης, αφού δεν κατάφερε να αναγνωρίσει το πρόβλημα, προτού γίνει επείγουσα κατάσταση. Βέβαια έχει το "ελαφρυντικό" ότι καθοδηγείται από το ιερατείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που κι αυτή πιάστηκε σε βαθύ ύπνο. Επειδή, όχι μόνο ήταν καλά και έγκαιρα προειδοποιημένη, από την αρμόδια επιστημονική κοινότητα, για το ενδεχόμενο της οξείας πανδημίας, αλλά είχε τον τεράστιο χρόνο του ενός δίμηνου να λάβει τα μέτρα της. Τότε που η παντοδύναμη Κίνα είχε γονατίσει απ' την άκρως θανατηφόρα επιθετικότητα του κορονοϊού.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχαν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονταν και είχαν όλο τον χρόνο να δράσουν. Εφαρμόζοντας ένα πολύ απλό μέτρο: να κλείσουν τα σύνορά τους. Να απαγορεύσουν την είσοδο σε πολίτες όσων χωρών είχαν προσβληθεί ήδη από τον covid -19. Να απαγορεύσουν επίσης τους ημέτερους συν-ευρωπαίους συμπολίτες μας, να ταξιδέψουν στις πληγείσες τότε χώρες και να βάλουν σε καραντίνα όσους επέστρεφαν απ' αυτές. Εάν το είχαν κάμει αυτό (συγχωρέστε την αμετροεπή μου αυθάδεια- δεν είμαι τέτοιος) οι οικονομικές συνέπειες θα ήσαν ελάχιστες, μπροστά σ' αυτές που εφαρμόζονται σ' όλη της Ε.Ε. Κι ούτε θα χρειάζονταν τις αμέσως επόμενες κι απέλπιδες προσπάθειες να μπαίνουν, η μία μετά την άλλη, στο ψυγείο, για να περιορίσουν την εξάπλωση του ιού. Δεν το έκαμαν όμως. Ο νεοφιλελευθερισμός που τρέχει απ' τα μπατζάκια τους, φαντάζεται τον πλανήτη ενοποιημένο στην παγκοσμιοποίηση. Τα κλειστά σύνορα, έστω και προσωρινά, θίγουν "ασκαρδαμυκτί" που έλεγε κι ο τρισμέγιστος Χάρρυ Κλυνν, την ιεροποιημένη υπόσταση του "παγκόσμιου χωριού". Με έθνη χωρίς κράτος, χωρίς σύνορα, με λαούς χωρίς συλλογική ταυτότητα. Αντιλήψεις που κατασκευάστηκαν κι επιβλήθηκαν, ώστε η Δύση να έχει την πρωτοκαθεδρία (από τότε που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση) σ' ένα ανταγωνιστικό κόσμο, με κύριο σπόρ την υπέρμετρη και φρενήρη κατανάλωση.
Ο μεγάλος αμερικανός σκηνοθέτης Frank Capra ήξερε πως: "όταν μια κατάσταση φτάσει στα άκρα, είναι σίγουρο ότι θα κάνει μεταβολή και θα γίνει το αντίθετό της". Ο πλανήτης μας, μετά τον κορονοϊό, θα είναι διαφορετικός. Τα σύνορα θα ξανακλείσουν για να αποτελέσουν το νέο θεμέλιο στο επίκεντρο του διεθνούς συστήματος. Επειδή χωρίς σύνορα δεν υπάρχουν κοινότητες, χωρίς κοινότητες δεν υπάρχουν κοινωνίες, χωρίς κοινωνίες δεν υπάρχουν λαοί και χωρίς λαούς και έθνη δεν υπάρχει ανθρωπότητα. Δεν γνωρίζω πως θα αντιμετωπιστεί (κι αν αντιμετωπιστεί) η επερχόμενη, άνευ προηγούμενης οικονομική κρίση. Το ελάχιστο, όμως που διαφαίνεται πως θα συμβεί, είναι η επαναφορά στις ιστορικές μας ταυτότητες, στις συλλογικές δομές και στην αναδημιουργία κρατών με κοινωνιοκεντρικό προσανατολισμό. Κι όπως μια γερή θύελλα καθαρίζει την ατμόσφαιρα έτσι κι η πανδημία του covid -19 gives humanity a chance, για να παραφράσω τον θρυλικό John Lennon...
Υ.Γ. Για τα έργα και τας ημέρας του γιού του "γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε" θα τα πούμε σύντομα. Ελπίζω να προλάβω, πριν από τις μέρες που θα τον κυνηγούν ανελέητα ακόμα κι οι ψηφοφόροι του...