Ημερολόγιο λοιμού -16
Δευτέρα 20 Απριλίου
Μας "ανάγκασαν" να αποδεχτούμε αδιανόητους, μέχρι χθές, περιορισμούς. Απότομα, "βίαια". Η καθημερινότητά μας καταστράφηκε, διαλύθηκε η "ευλογημένη" ρουτίνα μας. Παύθηκε η εργασία μας και στην καλύτερη, μειώθηκε δραματικά! Ο λόγος γνωστός και χιλιοειπωμένος. Χώρες ολάκερες μπήκαν στον πάγο, δισεκατομμύρια άνθρωποι μοιραζόμαστε κι εκτίουμε, ταυτόχρονα και παράλληλα, την "ποινή" του κατ' οίκον περιορισμόν. Βδομάδες τώρα! Οι, μέχρι χθές, οικονομικοί - παγκόσμιοι κολοσσοί αντιμετωπίζουν το φάσμα της κατάρρευσης και η αβεβαιότητα μαζί με τη φτώχεια, ελλοχεύουν ως εν δυνάμει βέβαιες απειλές, για την μετά της πανδημίας εποχή. Παντοδύναμα νεοφιλελεύθερα πολιτικά και κρατικά συστήματα, που η παγκοσμιοποίηση επέβαλλε σ' όλο τον δυτικό κόσμο, αναπάντεχα αποδυναμωμένα, "σοσιαλίζουν". Βάζουν στην άκρη, σχεδόν ακαριαία, το πολυμεταχειρισμένο και της εύκολης δικαιολογίας δόγμα της "αυτόματης ρύθμισης" των προβλημάτων της "ελεύθερης" (από φόρους και δασμούς) αγοράς. Δηλαδή το δόγμα όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, νόμιμα και νομότυπα. Ελαιούν, ραίνοντας με δισεκατομμύρια δολλάρια και ευρώ, επιδοτούν την απελπισία και το αδιέξοδο των μικρομεσαίων πρώτα, τους πειθαρχημένα έγκλειστους κι ασφυχτικά ελεγχόμενους πένητες. Σαν να φοβούνται πως, όταν τελέψει το κακό, τα πένητα κι ακτήμονα μικρά ψάρια ενδέχεται, πεινασμένα καθώς θα 'ναι, να ενωθούν σε τεράστιο κοπάδι. Οπότε σίγουρα θα "φάνε" τα μεγάλα. "Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριασέ την για πόρνη" γράφει ο Ελύτης. Κι αυτό πάει γάντι με τα σημερινά πολιτικά συστήματα της "πολιτισμένης" δύσης.
Επειδή, χρόνια τώρα κι όχι πολλά, ολοένα αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που ασχολούνται με τα λεγόμενα Social Media. Που 'γιναν εύφορο έδαφος για να καταθέτει ο καθείς τα 'σώψυχά του. Κι αν οι πολλοί γενικώς σαχλαμαρίζουν ήρθε η εποχή, που όπως λέει ο Ελύτης: "όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει". Που πάει να 'πει, το κλείσιμο μέσα στα σπίτια μας κι η περίσσια πια ενασχόλησή μας στα Social Media, αντιστρέφει αυτά που λογάριαζαν οι μεθοδεύοντες τον αποτρόπαιο κόσμο του George Orwell. Η έγνοια τους να επιβάλλουν σιωπητήριο στην κοινωνία κι η αφόρητα έντονη προπαγάνδα τους, από τα ελεγχόμενα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε., να ελέγξουν και να περιορίσουν τον λόγο του πολίτη μονάχα στα καφενεία, δεν τους βγήκε! Φαίνεται πως τα Social Media αντέστρεψαν τα σχέδιά τους κι απελευθέρωσαν τον δημόσιο λόγο των πολιτών. Πράγμα πολύ επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα των κρατούντων. Θέλανε την κοινωνία, ως ιδιώτη, να μη μπορεί να εκφράζεται πέρα από την ανοχή τους. Να την κρατούν εγκλωβισμένη στις αντιλήψεις του νεοφιλελευρισμού και του ακραίου καπιταλισμού. Όπου ο φτωχός στη μοίρα του κι "όπου το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν", που 'λεγε κι ο Σαίξπηρ. Κι ήρθε η "ευλογημένη" εποχή της πανδημίας, όπου η αντιδραστική τους αντίληψη εξάντλησε τα όριά της.
Απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, με τον φυσικό τρόπο που η παλίρροια διαδέχεται την άμπωτη, φτιάξανε με το πληκτρολόγιο ισχυρές "κοινότητες και δήμους". Όπου ετερόκλητες φωνές, αντίθετες κι αντίπαλες, ακούγονται καθαρά και ξάστερα. Με την δημοκρατικότητα και τη συμμετοχή που μας έδειξε ο Περικλής! Με την πολιτισμική συνδρομή και συνοχή, που χορηγεί η αυθεντική λαϊκή συνείδηση. Σε τέτοια καθαρότητα και ένταση, που έκαμε τους "ιδεολόγους" της διεθνούς των αγορών να τρομάζουν! Ήδη έχουν αντιληφθεί, τη διαφαινόμενη προοπτική, η πολιτισμική αυτή βάση των κοινωνιών να αποτελέσει αφετηρία αντίστασης. Και σύντομα να μετασχηματιστεί σε θεμέλιο της λησμονημένης αληθινής δημοκρατίας. Πιθανώς δε να γίνει κινητήρια δύναμη της προόδου και της αντίστασης στις αρπάγες των αρχόντων του κόσμου.
Η σημερινή δυναμική των Social Media φέρνει ήδη την ανάσα των ανώνυμων και υποτιμημένων πολιτών, πολύ κοντά στους απόμακρους κρατούντες της παγκόσμιας ελίτ, που εξουσιάζει τα κράτη - εταίρους. Ανώνυμοι και υποτιμημένοι πολίτες, όταν βγήκαν στα μπαλκόνια, για να χειροκροτήσουν τον ανώνυμο γιατρό, τη νοσοκόμα, τον ντελιβερά, τις καθαρίστριες, την υπάλληλο του super market και των λοιπών σημερινών ηρώων, έδειξαν ξεκάθαρα την κοινωνική συγκρότηση των εθνών και τις διαφορές τους με τα σημερινά παγκοσμιοποιημένα κράτη. Έδειξαν πως η μανιασμένη πολιτική της παγκόσμιας ελίτ να διαρρήξει και να ισοπεδώσει την πολιτισμική ταυτότητα κι ενότητα των κοινωνιών, δεν φτούρισε τελικά. Επειδή σήμερα εγείρεται πλέον το ζήτημα της ευθύνης, του ποιός νομιμοποιείται να κυβερνά: το "έθνος του κράτους" ή το "έθνος της κοινωνίας"; Γιατί η κοινωνία που ορθώνεται, είναι που θα ενσαρκώσει και κατά συνέπεια θα εκπροσωπεί το έθνος. Σε διαφορετικό καθεστώς απ' αυτό, που σήμερα βρίσκεται στα χέρια αυτών που κατέχουν το κράτος, από κοινού με τους εταίρους τους, δηλαδή την διεθνή των αγορών.
Το καινούριο περιβάλλον που ξεπηδά απ' την πανδημία, δανείζομαι και πάλι τον Σαίξπηρ, για να το περιγράψω: "ότι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος"! Όπου "κάποιοι εξυψώνονται απ' την αμαρτία, ενώ κάποιοι ξεπέφτουν από την αρετή". Βάλτε στη θέση της λέξης "αμαρτία' την κοινωνία μας και στη θέση της "αρετής" το είδους του κράτους, που μας έχουν πλασσάρει. Βάλτε επίσης και το σημερινό πολιτικό σύστημα που μας διαφεντεύει. Ούτε το κράτος - εταίρος, ούτε η συντεχνία των δήθεν ενωμένων κρατών, ούτε το πολιτικό σύστημα δικαιολογούν την ύπαρξη αλλά και τη συνολική αποτυχία τους, μπροστά στην ορμητική και ξαφνική πανδημία. Η ανάγκη απαιτεί αλλαγές κι ως φαίνεται οι πολλοί (τα μικρά ψαράκια) δεν μπορούν να περιμένουν.
Στα καθ' ημάς, το σημερινό έθνος των Ελλήνων μοιάζει με το ίδιο, που περιέγραφε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, την εποχή του μεγάλου διχασμού ύστερα από την επανάσταση του 1821: " είδες να μαδάνε την κότα κι ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; έτσι πάει το Έθνος". Κι έρχονται τα Social Media 199 χρόνια μετά και γίνονται γκράδες και καριοφύλια στα πληκτρολόγιά μας. Που με κάμουν να φέρω στη μνήμη μου και τον άλλο μεγάλο μας ποιητή, τον αγαπημένο Οδυσσέα Ελύτη να παρατηρεί: "ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα, έντρομοι"... ίσως επειδή δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τη δύναμη της ενότητας, ή της "άλλης" κοινωνίας, που χτίσαμε μ' ένα ασήμαντο πληκτρολόγιο...