Ημερολόγιο λοιμού -15
Κυριακή του Πάσχα 19 Απριλίου
Το ξημέρωμα της μέρας με βρίσκει η παράξενη σιωπή της πόλης. Ο ανεμιστήρας της ψύξης του υπολογιστή, όπου γράφω, κάμει περισσότερο θόρυβο από ολάκερη τη Θεσσαλονίκη. Ακούω, ευδιάκριτα τα σπουργίτια της γειτονιάς και πότε - πότε μια μακρινή μονότονη δεκαοχτούρα. Κι αν δεν υπήρχαν και τούτοι οι αδύναμοι ήχοι, θα 'λεγες πως έξω το περιβάλλον έγινε ηχητικά σεληνιακό. Τι παράξενο!
Στη Μαδρίτη δεν έχει ξημερώσει ακόμη. Μπαίνω σε μια live web camera στο internet και βλέπω την άδεια πλατεία της Puerta del Sol. Η "Πλατεία του Ήλιου" στην καρδιά της πόλης είναι άδεια. Μονάχα δίπλα στο συντριβάνι βρίσκονται δυό περιπολικά της τοπικής αστυνομίας, που σε λίγο φεύγουν. Ο κίτρινος δημόσιος φωτισμός φαντάζει άρρωστος, όπως κι η Ισπανία. Τώρα που μίκρυνε ο κόσμος μπορώ να διαλέξω και να πάω μονομιάς στη Φλωρεντία, στη γέφυρα του Ponte Vecchio. Στο μεσαιωνικό πέτρινο γιοφύρι πάνω στον ποταμό Άρνο, όπου έχει ξημερώσει. Στο διάδρομο του Βαζάρι, πάνω στο γιοφύρι, τα μαγαζάκια με τα αναμνηστικά, τα κοσμήματα και τα έργα τέχνης είναι κλειστά. Λέγεται ότι εδώ γεννήθηκε η έννοια της χρεοκοπίας. Όταν ένας αργυραμοιβός δεν μπόρεσε να καλύψει τα χρέη του, οι στρατιώτες διέλυσαν τον πάγκο, πάνω στον οποίο πούλαγε την πραμάτεια του. Στα ιταλικά ο πάγκος λέγεται "banco". Τράπεζα δηλαδή και το σπασμένο λέγεται "rotto". Με μια λέξη: "bancorotto" που σημαίνει σπασμένη τράπεζα. Επί το αγγλικότερον: "bankruptcy" δηλαδή πτώχευση. Χωρίς πάγκο ο έμπορος δεν μπορεί να πουλήσει πλέον τίποτα.
Στο Baden - Baden, στη Γερμανία μπαίνω στη live webcam της πλατείας "Goetheplatz", δηλαδή του Γκαίτε. Με έκπληξη ακούω αμυδρά κρώξιμο από κοράκια! Δυναμώνω τα ηχεία του υπολογιστή και πράγματι τα ακούω καθαρά! Σημαδιακός κι επίκαιρος ο ήχος τους... όμως ας αφήσω τις κακίες μου, μέρα της Αγάπης σήμερα. Μη κάμω σαν τους παπάδες. Που τα καμώματα και ο λόγος τους πότε - πότε περιέχουν και λίγη αγάπη...
Το λουκέτο που μπήκε στον κόσμο δεν γνωρίζω πότε θα αφαιρεθεί. Κι ούτε πιστεύω ότι μετά την κρίση θα ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν, με τον ίδιο απότομο τρόπο, που ο covid -19 μας έκλεισε μέσα στα σπίτια μας. Θέλω να πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι κοιτάζουν πίσω, στην πρόσφατη ζωή μας, με κριτικότερη ματιά. Επειδή τόσο καιρό έγκλειστοι, μάλλον χρειαζόμαστε περισσότερη ισορροπία, σε σχέση με τον μανιακό τρόπο της ζωής που ζούσαμε. Δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να μαντέψω πόσο θα διαρκέσει η αυτοκριτική και οι στοχασμοί μας. Ούτε αν αλλάξει ο τρόπος της ζωής μας και για πόσο καιρό. Το σημερινό άγχος του εγκλεισμού μας είναι διαφορετικό. Αντιλαμβάνομαι πως συντελείται μια ριζική και εκ βάθρων επανεκτίμηση των πάντων. Από την ελάχιστη αλλαγή του να μαγειρεύουμε περισσότερο, παρά να τρώμε έξω ή να παραγγέλουμε, μέχρι του να ετοιμαστούμε για να "ζήσουμε" σε συνθήκες Αποκάλυψης. Το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, η ανεργία, οι φήμες για το υγιειονομικό δήθεν "τσιπάρισμα" που μας περιμένει, δημιουργούν ένα ανατριχιαστικό κι εφιαλτικό εγγύς μέλλον, που κανείς δεν μπορεί ν' αποφύγει. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα "θαύμα", αν όχι μεγαλύτερο, τουλάχιστον ισοδύναμο με την Ανάσταση του Χριστού.
Τα σκέφτομαι όλα τούτα, έχοντας μάλλον ξεπεράσει τον αταβιστικό κι ανθρώπινο φόβο του ενδεχόμενου θανάτου. Τα αυστηρά μέτρα του εγκλεισμού και της καραντίνας, η "βίαιη" παύση της καθημερινής εργασίας και ρουτίνας, οι απροκάλυπτοι φόβοι των λοιμοξιολόγων και προ παντός οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι που μας ανακοινώνουν καθημερινά, κάμπτουν εύκολα τον οποιονδήποτε. Για λίγο, όμως. Το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η εγγενής ανθρώπινη ανοησία βοηθούν για να μειωθεί ο φόβος του θανάτου. Λες μέσα σου: -"δεν παν' στο διάολο και οι λοιμοξιολόγοι. Με τέτοια λιακάδα και τέτοια μέρα να μένω κλεισμένος σπίτι μου"...
Οπότε, σαν διαβάσεις την δήλωση ενός σημαντικού γιατρού κι ερευνητή του National Cancer Institute των ΗΠΑ να λέει: "Παραπονιέστε μερικοί ότι κινδυνολογώ. Αν δεν σας αρέσουν οι ιολόγοι, έρχονται οι οικονομολόγοι. Θα μας πεθυμήσετε"!
ε! Τότε συνέρχεσαι...
Υ.Γ. Η γέφυρα Ponte Vecchio αναφέρεται στην άρια "O mio babbino caro" του Giacomo Puccini.