Η Σιωπή της οργής για τη χαμένη Δικαιοσύνη…

Σιωπηλοί κι αμίλητοι θρήνησαν τα νεκρά παιδιά των Τεμπών οι Λαρισαίοι.
Μες τη νυχτιά, μ' αναμμένα κεριά στάθηκαν μπρός στα σκαλοπάτια, όχι κάποιας εκκλησιάς μήτε ενός μνημείου - ηρώου αδικοχαμένων προγόνων.
Στα σκαλοπάτια μπρός στο Δικαστικό Μέγαρο της Λάρισας στάθηκαν ορθοί, μες τη βροχή, πενθώντας.
Σιωπηλοί κι αμίλητοι φανέρωσαν την ανείπωτη λύπη και την βαθειά τους οργή, για τον άδικο χαμό των παιδιών, στο μοιραίο δρομολόγιο του τρένου της τραγωδίας και της φρίκης.
Ενώθηκαν οι χλωμές φλογίτσες των δεκάδων κεριών, εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια του οίκου της Δικαιοσύνης, κι έδωσαν μεγάλο και λαμπρό φώς!
Φώτισαν ξεκάθαρα την μεγάλη ανάγκη της κοινωνίας των ελλήνων ν' αποκτήσουν πάλι Δικαιοσύνη.
Την αληθινή Δικαιοσύνη, τούτη που πάντοτε εξακολουθεί, αντιλαμβάνεται και τιμά η καθαρή ψυχή των απλών ανθρώπων.
Οργισμένοι, μα σιωπηλοί κι αμίλητοι οι Λαρισαίοι θρήνησαν, με σπαρακτικό τρόπο, τον αδικαιολόγητο χαμό των παιδιών μας αλλά και για την προ πολλού χαμένη ελληνική Δικαιοσύνη.
Οργισμένοι, μα σιωπηλοί κι αμίλητοι οι Λαρισαίοι μπρός στα σκαλοπάτια της Δικαιοσύνης κατέδειξαν πως Εξουσία χωρίς δικαιοσύνη είναι βάρβαρη Τυραννία…