Η πατρίδα που θα θέλαμε…
Έζησα και ζώ την Ελλάδα της διαρκούς αποτυχίας. Έζησα, νιώθοντας έντονα στην τότε παιδική μου ψυχή, τον διχασμό των ανθρώπων του περιβάλλοντός μου (των κοντινών και των μακρυνών) στον απόηχο του εμφύλιου που μόλις είχε τελειώσει. Ο διχασμός κορυφώθηκε στην επταετία της χούντας. Η κρατική αυθαιρεσία γιγαντώθηκε ανώμαλα. Έδειχνες π.χ. κάποιον τυχαίο, φορτώνοντάς τον με τη ρετσινιά του κομμουνιστή κι άντε να ξεμπλέξει απ' τα δεινά που τον περίμεναν, από την τότε άγρια κρατική "ασφάλεια". Ανάλογη με τον διχασμό ήταν και η κοινωνική ανισότητα. Που ήταν ισχυρότατος, μη συνταγματικός θεσμός, αλλά θεσμός! Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνεις, έστω κατώτερος δημόσιος υπάλληλος, χωρίς "εγκεκριμένη" πιστοποίηση των πολιτικών "φρονημάτων" σου. Ούτε, βέβαια, να δουλέψεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η ανώτατη εκπαίδευση ήταν όνειρο μακρυνό κι άπιαστο για κάθε γόνο της εργατικής τάξης. Όσο ξεφτέρι κι αν ήταν στα γράμματα. Παιδεία και υγεία ήταν προνόμιο των εχόντων. Οι υπόλοιποι είτε μένανε στουρνάρια είτε πέθαιναν στη ψάθα.
Αντίθετα, οι καθεστωτικοί συνεξουσιαστές έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Στην πορεία του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του και μετά, απ' το 1830 δηλαδή, η πατρίδα ζεί με δανεικά, δανεικά και δανεικά, επειδή κάποιοι (πολύ γνωστοί) τα ροκανίζουν συστηματικά. Μη επιτρέποντας φυσιολογική κοινωνική πρόοδο και οικονομική ανεξαρτησία, παρά μονάχα με πλήρη υποταγή και απόλυτη εξάρτηση του καθενός απ' το "κράτος - ιδιοκτησία" τους.
Έπεσε η χούντα, έγινε η λεγόμενη μεταπολίτευση κι όσοι μάθαμε πέντε κολυβογράμματα κι εκπαιδευτήκαμε περισσότερο από τους αγράμματους γονείς μας (που είχαν μεγαλώσει στη Γερμανική Κατοχή και στον Εμφύλιο), ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ήρθε τότε ο "σοσιαλι-ζμός" το 1981 και μας είπαν: - "τόσο χαζοί είστε ρε; ελάτε να φάμε από τα έτοιμα"! Και πέσανε πάλι στο πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου. Οι συνήθεις παλιοί και οι νέοι "προνομιούχοι", οι πάντα δεμένοι στο άρμα της κρατικής εξουσίας. Κι αυτή ήταν η αφετηρία που μας οδήγησε στη μεγάλη τωρινή χρεοκοπία.
Η ένταξη της χώρας μας στην τότε Ε.Ο.Κ. (σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση) έγινε, όπως αποδείχτηκε, βιαστικά και τσαπατσούλικα. Αλλά και η ίδια η Ε.Ε. δημιουργήθηκε ως κατασκευασμένη έννοια. Διότι από γεωγραφική έννοια, μετατράπηκε, κατασκευάστηκε δηλαδή σε υπερπατρίδα "ενωμένη και με συνοχή". Τσουβάλιασαν τον Μπετόβεν και τον Ντεμπισύ, τον Βολταίρο και τον Γκαίτε, τον Φερμέερ και τον Πικάσο, τον Καζαντάκη και τον Σέξπηρ, μαζύ με την Νοτρ Ντάμ και τον Παρθενώνα, το βραστό βοδινό με τη μπουγιαμπέσσα και τα παρουσίασαν ως στοιχεία μιας "ευρωπαϊκής" φιλοσοφικής, αρχιτεκτονικής, μουσικής, ζωγραφικής και γαστρονομικής πραγματικότητας. Η Ευρώπη έθελξε και θέλγει τον υπόλοιπο κόσμο, λόγω του πλούτου των αντιθέσεων και των αντιφάσεών της! Κι όχι λόγω της "συνοχής και της συνέχειάς" της, όπως προπαγανδίζουν οι ίδιοι που σήμερα, με την κρίση του covid -19, κοιτούν πως να σώσουν, ο καθένας χωριστά, το τομάρι τους.
Ο ευρωπαϊκός κρατισμός άρχεται και ποδηγετείται πλέον από τις λεγόμενες πλούσιες χώρες του βορρά. Με μια θρησκευτικού τύπου λατρεία ενός οικονομικού "ορθολογισμού", απάνθρωπου και χωρίς λογική. Με τη σιδηρογροθιά του να κερδίζει πολλά, αυτός που έχει τα περισσότερα. Κι ας καεί και το παλιάμπελο, δηλαδή κι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πατρίδα μας αλλά κι ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός νότος γέμισε από τα παράπονα των τοπικών πληθυσμών. Όπου πριν από την τεράστια σημερινή κρίση του covid -19, έβλεπε την ΕΕ να τους παίρνει τα χρήματα και τον κρατικό τους πλούτο, πετώντας τους αντίδωρο ένα καλοτυλιγμένο με χρυσόχαρτο ξεροκόματο. Δηλαδή τα χρήματα της κάθε οικογένειας, που ωστόσο ήταν πρώτιστα η πηγή της ανεξαρτησίας μας, από το κάθε "κράτος" μας. Κι όπως ξέφτισε του καθενός η ατομική ανεξαρτησία απ' το κράτος, χάθηκε κι η ανεξαρτησία του ίδιου του κράτους μας, όντας υποταγμένο πλήρως στην "Ενωμένη Ευρώπη".
Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, αλλά και νότιοι ευρωπαίοι γείτονες μετανάστευσαν και μεταναστεύουν σταθερά. Στον τόπο μας και στον τόπο τους η οικονομική πρόοδος δεν προέρχεται από την ικανότητα, την επινοητικότητα, την αποφασιστικότητα και το πρωτοπόρο πνεύμα ανδρών και γυναικών. Ούτε αρκεί. Επειδή το τοπικό περιβάλλον της δημιουργικής κι ελεύθερης επιχειρηματικότητας είναι ευνουχισμένο απ' το χρεοκοπημένο από δανεικά κράτος. Αντίθετα ευδοκιμεί, όπου και σε καλοδέχεται να εργαστείς, εκεί στα κράτη που επιβλήθηκαν και επέβαλαν την ευρωπαϊκή οικονομική και κρατική ανισότητα. Διότι είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να παραμείνουν νυν και αεί κυρίαρχα.
Η ξαφνική κι αναπάντεχη έλευση του κορονοϊού covid -19 δοκίμασε το ευρωπαϊκό σύστημα, βάζοντάς του δύσκολα, πολύ δύσκολα τεστ. Με ανηλεείς δοκιμασίες το ξετινάζει απ' τη κορφή μέχρι τα νύχια. Το κλονίζει συθέμελα. Όχι μόνο στις υγιειονομικές του δομές και υπηρεσίες. Ούτε και στη γενική κοινωνική πρόνοια. Δοκιμάζει τη συνολική δομή του συστήματος που δημιούργησε και συντήρησε μια δήθεν ελεύθερη κι ευημερούσα κοινωνία. Με αντίτιμο όχι μόνο τους, μέσα σε λίγες μέρες, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τον απερίγραπτο κίνδυνο άμεσου και πιθανότατου θανάτου, αλλά και την αποκάλυψη όλων των αδυναμιών της επίπλαστης "τελειότητας και υπεροχής" του. Ο ιός επελαύνει σπέρνοντας τον τρόμο ενδεχόμενων μαζικών εξεγέρσεων, που θα κάμουν την πανδημία του covid-19 να μοιάζει με selfie "στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι". Έτσι, ανοίγουν τα χρηματοκιβώτια και τα θησαυροφυλάκια, εξαγοράζοντας χρόνο και συνειδήσεις, μπας και γλιτώσουν απ' το τσουνάμι, όσων καθίσουν και λογαριάσουν τι τρέχει στην πραγματικότητα με τα κράτη και τις "ενώσεις" τους. Διότι το υπάρχον σύστημα δοκιμάστηκε κι έπεσε. Απέτυχε!
Κάθε απλός άνθρωπος εμφορείται με βαθιά κι ένθερμη πίστη στις αξίες της αυτονομίας και της προσωπικής ανεξαρτησίας. Σ' αυτές τις βασικές αξίες θεμελιώνεται η αρχή της ελεύθερης κοινωνίας. Η ανθρώπινη πρόοδος επιτυγχάνεται αποτελεσματικότερα, όταν προσφέρεται (από το κράτος και την αληθινή κι ανόθευτη εξουσία) το όσο το δυνατόν πιο ελεύθερο πεδίο, για την ανάπτυξη των ατομικών ταλέντων. Με όρια μόνο τον σεβασμό των ατομικών ποιοτήτων και των ελευθεριών των άλλων. Μια τέτοια κοινωνία συγκροτεί, νομοτελειακά, ένα ανάλογο κράτος. Αλήθεια πόσο διαφορετική θα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αν στηρίζονταν σε τέτοια κράτη; Που αντίθετα, προσπαθεί να ομογενοποιήσει και να ισοπεδώσει, όλα τα χαρακτηριστικά που κάμουν την κάθε χώρα ξεχωριστή...
Στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό (που θεμελιώθηκε βασικά στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό) ευδοκιμούν οι αξίες που συμπεριλαμβάνουν την ενθάρρυνση της ποικιλομορφίας, αλλά και της ατομικής επιλογής, την παροχή δίκαιων κινήτρων και ανταμοιβών για την ικανότητα και τη σκληρή δουλειά, την διατήρηση αποτελεσματικών φραγμάτων εναντίον της καταχρηστικής εξουσίας του κράτους, την πίστη στην ευρεία κατανομή της ατομικής και ιδιωτικής ιδιοκτησίας, την προστασία των αδύναμων συμπολιτών, την παροχή παιδείας και υγείας. Όλα τούτα όχι σ' ένα μοντέλο αγώνα υπέρ των "προνομίων", αλλά ενός αγώνα για την ελευθερία κάθε πολίτη.
Αντίθετο υπόδειγμα το ελληνικό, πελατειακό, κράτος. Που ακόμα και σήμερα, μια ντουζίνα χρόνια απ' τη θανάσιμη χρεοκοπία, δεν έχει γίνει ούτε μισό βήμα προόδου, σε μια έστω μικρή μεταρρύθμιση του τέλματος που ζούμε. Τα Μνημόνια της Τρόϊκας έφεραν χρήματα για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και με αντάλλαγμα λεηλάτησαν τη χώρα. Οι δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά πως η λεηλασία έχει ημερομηνία λήξεως, είτε εξ' αιτίας της χρονικής διάρκειας των συμφωνηθέντων μνημονίων είτε εξ' αιτίας απρόβλεπτων καταστάσεων. Γνωρίζουν πολύ καλά επίσης ότι στην πατρίδα μας η μόνη βεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα. Για παράδειγμα η ΟΥΛΕΝ, η αμερικάνικη εταιρεία ύδρευσης που ανέλαβε την υδροδότηση της Αθήνας το 1926, εκμεταλλεύτηκε απρόσκοπτα το νεράκι των Αθηναίων, μέχρι το 1974! Οπότε, όπου δεν μπορούν εύκολα κι ακίνδυνα να κερδίσουν επενδύοντας ή έστω και για τα μάτια του κόσμου, αξιώνουν σταθερά την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, όταν ξέρουν ότι τα δανεικά θα φαγωθούν και θα γίνουν αγύριστα.
Ζω την Ελλάδα της διαρκούς παρακμής. Ζω σ' ένα ζηλευτό φυσικό παράδεισο, που εδώ έρχεται και ξεκουράζεται κι ο Θεός! Ταυτόχρονα με τον παράδεισο παλεύω μ' ένα κράτος - κόλαση, που κατασκευάσαμε είτε ξεδιάντροπα πλιατσικολογώντας είτε με την μακάρια ανοχή μας. Κράτος - κόλαση που γίνεται ολοένα και πιο αυθαίρετο στην οικονομική και στην κοινωνική δικαιοσύνη, που επιδιώκει ν' αποδώσει. Που είναι αποπνικτικό, ως προς τις πρωτοβουλίες και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων και πολιτικώς μεροληπτικό ως προς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών του. Κράτος - κόλαση, αχόρταγο και καταστροφικά ανίκανο ως προς τις επιδόσεις του. Που δεν επιτρέπει το αυτονόητο κάθε ευνομούμενης κοινωνίας: να είναι αδιαίρετες η προσωπική και οικονομική μου ελευθερία...
Δεν μπορώ να υπολογίσω την εξέλιξη του βίου και της πολιτείας μας, ύστερα από το ιστορικά εκκωφαντικό ορόσημο της πανδημίας του covid -19 και της οικονομικής συμφοράς που θα μας πλήξει. Ούτε δύναμαι να είμαι αισιόδοξος. Το μόνο που μπορώ να κάμω, είναι να ονειρεύομαι ότι η χρόνια ασθενής πατρίδα μας, που πάσχει κι από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, τελικώς θα θεραπευτεί. Πιθανώς, κάποτε θα συμβεί κι αυτό. Μόνο που θα αργήσει τόσο, που δεν θα ζω, για να 'δω το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα. Ο προπάππος μας ο Αριστοτέλης είχε φιλοσοφήσει το φυσικό τέλος του ανθρώπου, με μια έξοχη παρατήρηση: "Εκ του βίου κράτιστον εστίν υπεξελθείν ως εκ συμποσίου, μήτε διψώντα, μήτε μεθύοντα". Τουτέστιν: το καλύτερο είναι να αποχωρήσεις από την ζωή, όπως από ένα συμπόσιο: ούτε διψασμένος ούτε μεθυσμένος!
Από την Ελλάδα;