Ελλάδα 1974 - 2024: μισός αιώνας συνεχιζόμενης και κατευθυνόμενης παρακμής…

Ζήσαμε δύσκολα χρόνια όσοι γεννηθήκαμε, εντός Ελλάδος, ύστερα απ' το τέλος του εμφύλιου πόλεμου. Πιότερο δύσκολα, όμως, ζήσανε όσοι είχαν βιώσει και την προηγηθείσα Γερμανική κατοχή. Ετούτοι είχαν πεινάσει για ελευθερία, για ανεξαρτησία, για δουλειά, για ασφάλιση, ακόμη και για το καθημερινό τους ψωμί (όπως οι σημερινοί πολιορκημένοι κι ανυπεράσπιστοι Παλαιστίνιοι στη Γάζα). Εμείς ευτυχώς όχι. Εμείς πεινάγαμε για μια καλύτερη ζωή, σε μια καλύτερη χώρα. Πολλοί γίνηκαν μετανάστες, πάρα πολλοί. Τους έδιωξε απ' τη Ελλάδα η φτώχεια κι η αναδουλειά. Άλλους τόσους, ίσως και περσότερους τους είχε εξορίσει ο εμφύλιος. Τους έκαμε αναγκαστικούς πρόσφυγες στη Ρωσία, στη Τσεχία, στην Ανατολική Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
Επειδή ο εμφύλιος είχε καθορίσει μονάχα τον νικητή κι όχι ποιός είχε το δίκιο με το μέρος του. Έτσι ύστερα απ' τη πρώτη γραμμή του πυρός, όλοι γίνηκαν ήρωες. Προ παντός οι νικητές. Που ανέλαβαν να κυβερνήσουν μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνία, κατέχοντας κι εξουσιάζοντας την χώρα μας, ως το λάφυρο - τσιφλίκι που κέρδισαν απ' τον εμφύλιο. Ως επιστέγασμα τούτης της νοοτροπίας εγκαταστάθηκε τελικά η δικτατορία των συνταγματαρχών. Που ενέτεινε ακόμη περσότερο τη μεγάλη ζημιά που άφησε στο ντόπιο ελληνικό, κοινωνικό DNA ο επαίσχυντος εμφύλιος.
Γι' αυτό η μεταπολίτευση του 1974 και η επιστροφή στη Δημοκρατία γίνηκε ορόσημο και μνημονεύεται ακόμα μέχρι σήμερα, πενήντα χρόνια μετά. Πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας όλοι, για πρώτη φορά ενωμένοι. Τότε ήταν που όλοι ελπίσαμε πως τέλειωσε η παρακμή. Που ήταν ηθική, κοινωνική, οικονομική και βέβαια πολιτική. Αδειάσανε τα ξερονήσια απ' τους εξόριστους πολιτικούς κρατούμενους, επέστρεψαν οι πρόσφυγες απ' τις σοσιαλιστικές χώρες, πήρε μπροστά η βιομηχανία, η γεωργία, ο τουρισμός, ανοίξαν οι δουλειές, γίνηκαν επενδύσεις. Όλα πήγαινσν καλύτερα. Μάλιστα η πατρίδα μας γίνηκε ισότιμο μέλος της τότε ΕΟΚ, χαράς ευαγγέλια!
Το χρήμα έρεε άφθονο! Οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ, τα Μεσογειακά προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ χρηματοδοτούσαν αδιάκριτα κι ακατάπαυστα! Η γενική κοινωνική ευημερία πρωτοφανής και για πολλούς ανήκουστη, όμως υπαρκτή και χειροπιαστή. Μέχρι και Ολυμπιακούς Αγώνες ανέλαβε η τέως πτωχή μεν, πλήν όμως (τέως) τιμία Ελλάς να τελέσει!
Ριχτήκαμε με τα μούτρα στο διαρκές φαγοπότι, τυφλωμένοι απ' τον καταναλωτισμό και τα αναπάντεχα μεγαλεία. Κανείς δεν έδινε δεκάρα για τα πολλά σκάνδαλα που αποκαλύπτονταν πότε πότε, που είχαν κύριους πρωταγωνιστές παλιούς κι εκκολαπτόμενους ολιγάρχες. Που διαδέχτηκαν και ήσαν ίδιοι με τους παλιούς και που κι αυτοί θεωρούσαν τη χώρα μας λάφυρο και τσιφλίκι. Κι ως λάφυρο και τσιφλίκι τους την κυβερνούσαν οικογενειοκρατικά (γνωστά τα επώνυμά τους) κι εξακολουθούν και την κυβερνούν. Ελάχιστοι έκρουαν τον κώδωνα των τεράστιων κινδύνων. Ποιός όμως να τους ακούσει;
Η προσωρινή εκείνη ευημερία είχε δημιουργήσει μια επίπλαση ελευθεριότητα. Όπου ο πληρώνων έχει πάντα δίκιο και μπορεί να κάμει ατιμώρητα οτιδήποτε. Ο Λόγος, η Λογική, το Μέτρο, το άγραφο Δίκαιο, η Νέμεσις, η Θέμις, η Δίκη είχαν παραπέσει και είχαν λησμονηθεί. Η ηθική με την οποία είχαμε γαλουχηθεί στις δύσκολες μέρες της ανάγκης και της φτώχειας μετά τον εμφύλιο και την δικτατορία δεν τελεσφόρησε στον εφήμερο "πολιτι-ζμό" της φτιαχτής ευημερίας. Επειδή και η υλική ευημερία περιέχει μπόλικη παρακμή. Η ελευθεριότητα που μας επιβλήθηκε βολεύονταν με πειθήνια, υπάκουα, τρομαγμένα κι άβουλα πιόνια. Που νοιάζονταν μονάχα για το αναπάντεχο έχειν τους. Έτσι εκλάβαμε την ελευθεριότητα ως ελευθερία, μέχρι που ήρθε κι ο λογαριασμός…
Δεκαπέντε χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που εφαρμόστηκαν για να σώσουν την Ελλάδα, σήμερα δηλαδή, η πατρίδα μας βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009.
— Το χρέος, ύστερα από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, έχει υπερτριπλασιαστεί. (από 110 σε 404 δισ.)
— Το σύνολο της δημόσιας περιουσίας έχει ξεπουληθεί και το ξεπούλημα συνεχίζεται.
— η οικονομία μας εξαρτάται μόνο από τον Τουρισμό, αφού η βιομηχανία και η γεωργία έχουν αποδεκατιστεί.
— και το χειρότερο; βουλιάξαμε σούμπιτοι σε ηθική ανυπαρξία, σε αφόρητο αμοραλισμό.
Πενήντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση οι πρωτεργάτες της διαρκούς παρακμής είναι οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και η νομεκλατούρα που κυβέρνησε κι εξακολουθεί και κυβερνά αυτόν τον τόπο. Κανείς τους δεν εξήγησε τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον, την καταδίκη της πατρίδας μας. Τα αδυσώπητα, πλην όμως αναπάντητα ερωτήματα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία. Ιδιαίτερα αυτά που αναφέρονται στην υπογραφή των δουλικών μνημονίων. Οι ασυγχώρητες διακυβερνήσεις τους και οι δεσμεύσεις και οι παραχωρήσεις που υπέγραψαν προδιαγράφουν το μέλλον των παιδιών μας ζοφερό, χωρίς καμμία τύχη! Η διαρκής, βαθειά εγκατεστημένη πολύμορφη κρίση δεν επιτρέπει καμμία αισιοδοξία.
Όμως;
Μέσα στη σκοτεινιά γίνεται το συγκλονιστικό και τραγικό ατύχημα των Τεμπών. Σκοτώνονται άδικα πενηνταεπτά νέοι και νέες κι απ' τον φρικτό τους θάνατο ξεπηδά η ελπίδα!
1.300.000 υπογραφές συμπολιτών μας μάζεψαν οι γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν απ' το ελληνικό κράτος στα Τέμπη. 1.300.000! Αριθμός ανήκουστα μεγάλος και ισχυρότατος! Με εκφραστή μια σιδερένια μάνα - λιονταρίνα, που έχασε την κόρη της στα Τέμπη. Μια Κυρία με το Κ κεφαλαίο, που μεθοδικά, χαμηλόφωνα και σεμνά εργάστηκε για να αποκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες, τις απίστευτης έκτασης παραλείψεις και τα χονδροειδή προπαγανδιστικά ψεύδη του πρωθυπουργού, των υπουργών και των παρατρεχάμενων που διοικούν σήμερα την χώρα. Μια γυναίκα που ξεπέρασε κάθε εμπόδιο που της έβαλε το κράτος και το παρακράτος, που προσπάθησε να συγκαλύψει και να σκεπάσει τις ευθύνες του αποτρόπαιου εγκλήματος των Τεμπών. Μια απλή, όμως ενεργή πολίτης, που μας ενέπνευσε και μας γιόμισε ελπίδες, πως κάτι μπορεί να γίνει. Πως οι ένοχοι έχουν πλέον αποκαλυφτεί και γιγαντώνεται η απαίτηση να τιμωρηθούν.
Οφείλουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στην Κυρία Καρυστιανού. Επειδή, επί ένα χρόνο τώρα, μας ξαναθύμησε τι σημαίνει αξιοπρέπεια, γόνιμο θάρρος, ευθύνη, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη, ευθυκρισία και προπαντός αδήριτη ανάγκη για ανεξάρτητη δικαιοσύνη και αληθινή δημοκρατία! Η Κυρία Καρυστιανού γίνηκε ο καταλύτης που διεγείρει τις ξεχασμένες αρχές και αρετές ενός παρηκμασμένου λαού. Που παύει να φοβάται, παύει να μένει απαθής κι αδιάφορος και τούτο το μαρτυρά η ταχύτητα με την οποία μαζεύτηκαν οι 1.300.000 υπογραφές. Προπαντός όμως το μαρτυρά ο πανικός της σημερινής κυβέρνησης, που καθημερινά βλέπει την ακραία πολιτική παντοδυναμία της να τρεκλίζει καταρρέοντας.
Από το 1974 κι ύστερα από πενήντα χρόνια συνεχιζόμενης και κατευθυνόμενης παρακμής, φαίνεται πως "έσσεται ήμαρ" που 'λεγε ο προπάππος μας ο Όμηρος…