από τη γεύση του σιταριού δεν είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε ποιός το παρήγαγε…
Ξεσηκώθηκαν οι αγρότες στη Γερμανία. Πήραν τα τρακτέρ απ' τα χωράφια και τα έβγαλαν στους δρόμους. Στο Βερολίνο κάμανε μια ογκώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που αποκλήθηκε ιστορική! Τόσοι πολλοί μαζεύτηκαν! Τούτο επειδή τέτοιες εικόνες με τα τρακτέρ και τους αγρότες στους δρόμους βλέπανε μονάχα σε χώρες όπως στο Ελλαδιστάν, στο Ρουμανιστάν και στο Πορτογαλιστάν. Κι αυτά που κορόϊδευαν τα βρήκαν αναπάντεχα μπροστά τους!
Προηγήθηκαν οι σιδηροδρομικοί. Που πάρκαραν τα τραίνα ακίνητα και άδεια στους σταθμούς και σταμάτησαν κάθε μεταφορά προϊόντων και επιβατών για ολόκληρα δεκαήμερα! Στη Γερμανία! Που λογαριάζεται και είναι το ισχυρότερο κράτος της Ευρώπης! Δεν ξανάγινε να σταματήσουν τα τραίνα λόγω απεργίας. Δεν ξανάγινε…
Κοινός παρονομαστής των αγροτών και των σιδηροδρομικών αυτό που εδώ στη δική μας πατρίς το γνωρίζουμε καλά: - "δεν βγαίνουμε!" - "δεν γίνεται να δουλεύουμε και να μας κάμουν κουμάντο οι πολυεθνικές!" - "δεν γίνεται να μη πληρώνεται το κόστος της παραγωγής!"
Βέβαια, στη Γερμανία δεν έφτασε ακόμα η πολύ πρόσφατη έρευνα της ΙΜΕ ΓΕΣΕΒΕΕ. Που λέει πως το μηνιαίο εισόδημα για 6 στα 10 ελληνικά νοικοκυριά (60,7%) επαρκεί για μόλις 19 μέρες! Ούτε τρείς βδομάδες δηλαδή! Την ώρα που οι περισσότεροι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τις Τράπεζες. Επίσης 7 στα 10 νοικοκυριά (72,7%) δήλωσαν ότι οι αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα τα επηρέασαν σε βαθμό να αναγκαστούν να μειώσουν δαπάνες για άλλες ανάγκες. Παραπάνω απ' τους μισούς δε εκτιμούν, πως η κατάσταση θα επιδεινωθεί στο υπόλοιπο του 2024…
Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στις υπόλοιπες λεγάμενες χώρες του Βορρά τα εκεί νοικοκυριά, πιστεύεται, πως δεν πρόκειται να ζήσουν τέτοια προβλήματα. Ο σήμερα διαμαρτυρόμενος Γερμανός αγρότης δεν έχει καμμία σχέση με τον επίσης και ταυτόχρονα διαμαρτυρόμενο έλληνα αγρότη. Ούτε βέβαια κι ο Γερμανός σιδηροδρομικός υπάλληλος με τον ντόπιο έλληνα σιδηροδρομικό. Μπορεί να είμεθα συμπολίτες στη νέα και ενοποιημένη μας πατρίς, την περίφημον Ευρωπαϊκήν Ένωσιν, που θά 'λεγε ο αλήστου μνήμης καθαρευουσιάνος φιλόλογός μου, όμως ούτε ίσοι είμεθα ούτε ίδιοι.
Στην ενωμένη και μη ενωμένη Ευρώπη υφίσταται μια εκτεταμένη διαίρεση σε τουλάχιστον δύο επίπεδα. α) στα πλούσια βιομηχανικά κράτη ή σε γεωγραφικές ζώνες, που διακρίνονται για το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο, την καλύτερη εκπαίδευση, τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, τα σταθερά και λειτουργούντα δημοκρατικά πολιτεύματα, τον χαμηλό δείκτη μετανάστευσης και τον υψηλό δείκτη εξαγωγών κεφαλαίου και βιομηχανικών αγαθών. Και β) στην περιφέρεια, κυρίως αγροτική, η οποία χαρακτηρίζεται από το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, μέτρια εκπαίδευση, πλημμελή δημόσια και κοινωνική ασφάλιση, μεταναστευτικότητα, ολοένα αυξανόμενη εξάρτηση από τις πλούσιες περιοχές της Ευρώπης και σε πολιτικό επίπεδο τάση προς τα δεσποτικά καθεστώτα. Ιδιαίτερα σήμερα στην διαδραματιζόμενη κρίση του ευρω-νομίσματος, την οποία ακάμα βιώνουμε.
Άλλο κοινωνικό κράτος εκείνοι, άλλο κοινωνικό κράτος εμείς. Κι αν το δικό μας κοινωνικό κράτος απέχει μισό αιώνα για να εξισωθεί με αυτό των πλούσιων χωρών (και αν εξισωθεί…) δεν χρειάζεται πολύ για να γίνει αντιληπτό πως κάτι δεν πάει καλά και στη Γερμανία. Τα επιδόματα φιλανθρωπίας που υιοθετήθηκαν την περίοδο της πανδημίας του covid -19 για να αντιμετωπιστεί η στάση του εμπορίου την περίοδο εκείνη, επαναχρησιμοποιούνται και σήμερα! Επειδή η ακρότητα της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης της Ουκρανίας από τη μιά και η επιβολή αφελών και ανόητων κυρώσεων επί της Ρωσίας από την άλλη, ζημίωσε τελικά και βαρειά την Ευρωπαϊκή, δηλαδή της γερμανική οικονομία!
Αναπόσπαστο κομμάτι του δυτικού τύπου κοινωνικού κράτους είναι τα εργατικά κινήματα και συνδικάτα. Τα εργατικά κινήματα απέκτησαν ισχυρή πολιτική δύναμη κατά τη διάρκεια του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Το κοινωνικό ζήτημα, που συνήθως επικεντρωνόταν στα δικαιώματα των βιομηχανικών εργατών, κατέστη κεντρικό θέμα του δημόσιου λόγου και πηγή έντονων αντιπαραθέσεων. Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας επιχείρησε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια σε ατομικό και τοπικό επίπεδο αλλά και τις πολιτικές φιλανθρωπίας. Μια σημαντική ιδιαιτερότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών σταδιακά αναδύθηκε. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη ήταν βαθιά διαιρεμένη. Τα εργατικά κινήματα, με τη δύναμη, τους στόχους και την οργάνωσή τους, τη μη βίαιη πρόσβασή τους στην εξουσία, παρουσίαζαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις βιομηχανικές και τις μη βιομηχανικές κοινωνίες. Το κοινωνικό κράτος συγκροτήθηκε μόνο στις πλούσιες βιομηχανικές αστικές κοινωνίες, ενώ στις αγροτικές χώρες οι οικογένειες, η εκκλησία, οι φιλανθρωπικοί φορείς εξακολουθούσαν να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των κοινωνικών προνοιακών δομών. Μόνο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η απόσταση αυτή σταδιακά γεφυρώθηκε, για να δώσει τη θέση της σε μια νέα εποχή που χαρακτηρίστηκε από μια νέα διχοτόμηση ανάμεσα στην ανατολική και τη δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου…
Ο σημερινός καλπάζων καπιταλισμός και οι σφοδρές επιπτώσεις του στην καθημερινή ζωή των πολιτών φαίνεται πως υπονομεύει επικίνδυνα το κοινωνικό κράτος - πρότυπο των πλούσιων χωρών του βορρά. Τούτο είναι που γεννά την φυσιολογική αντίδραση των πανίσχυρων εργατικών κινημάτων και συνδικάτων στις δυο μεγάλες χώρες της ΕΕ. Τη Γερμανία και τη Γαλλία. Τα κίτρινα γιλέκα ( gilets jaunes ) κάμανε καλά τη δουλειά τους για οικονομική δικαιοσύνη στα τέλη του 2018. Αρχικά η διαμαρτυρία επικεντρώθηκε στην αύξηση της τιμής των καυσίμων που προκάλεσε η αύξηση του φόρου στα πετρελαιοειδή. Γρήγορα επεκτάθηκε και σε αιτήματα που σχετίζονται με την αγοραστική δύναμη μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων που ζουν σε περιαστικές περιοχές και την επαρχία, ακόμη και με την παραίτηση του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Και βέβαια το κίνημα εξαπλώθηκε κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση άγεται και φέρεται από τα lobby (θυμηθείτε την υπόθεση της Εύας Καϊλή) που ελέγχουν την ανεκδιήγητη Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν και τους συνοδοιπόρους της. Στις προσεχείς ευρωεκλογές θα κάμουν τα αδύνατα δυνατά για να ξαναπάρουν την εξουσία. Όμως τα κίτρινα γιλέκα, το κίνημα των αγανακτισμένων, το αγροτικό κίνημα, το συνδικάτο των σιδηροδρομικών κι εν γένει το εργατικό κίνημα των δυτικών κοινωνικών κρατών είναι και παραμένει υπεράνω των κομματικών εκλογικών νικών. Ευτυχώς! Κι όπως έλεγε ο Karl Marx: "από τη γεύση του σιταριού δεν είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε ποιός το παρήγαγε, ένα Ρώσος δουλοπάροικος, ένας Γάλλος αγρότης ή ένας Άγγλος καπιταλιστής. Όταν όμως ξεσηκωθούν και οι τρείς, αλλοίμονό μας…"
Για να δούμε λοιπόν… Ποιός λέτε να κερδίσει; τα εργατικά συνδικάτα και κινήματα ή οι θεζ-μοί των κομματικών παρατάξεων;