… Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...
Ξεχείλισε απ' τα βρώμικα νερά και τη λάσπη το Μεγάλο Λιβάδι του κάμπου. Πνίγηκε στην πλημμύρα. Βούλιαξαν οι άνθρωποι, βούλιαξαν τα σπίτια, βούλιαξαν τα ζωντανά. Χάθηκε το βιός ολάκερο. Γίνηκε εικόνα καταστροφής και γιόμισε τις οθόνες μας, λες και ήτανε κινηματογραφικό εφέ εντυπωσιασμού. Έγινε πραγματικό το ανείδωτο: "Το λιβάδι που δακρύζει". Σαν τούτο τον τίτλο, που είχε μια απ' τιν ταινίες αριστουργήματα του μακαρίτη Θόδωρου Αγγελόπουλου. Του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη. Που για τις ανάγκες της εν λόγω ταινίας είχε σκαρώσει το 2001 ένα ολάκερο κινηματογραφικό χωριό εντός της λίμνης Κερκίνης. Είχε χτίσει συνολικά 92 κτίρια. Με παραδοσιακό μακεδονίτικο τρόπο. Σε περίοδο που η στάθμη της Κερκίνης ήταν χαμηλή. Στη συνέχεια βυθίστηκε με φυσικό τρόπο στα νερά της λίμνης για τις ανάγκες της ταινίας…
Η Ελλάδα κάηκε πρώτα στη Δαδιά στην άκρη του Έβρου κι ύστερα πνίγηκε στο Μεγάλο Λιβάδι του κάμπου. Όμως ο θρήνος των σύγχρονων συμφορών δεν φτάνει στ' αυτιά μας. Δεν μας αφήνει να το ξεκρίνουμε η προπαγάνδα της συμμορίας, που κατατρώγει όλα μας τα υπάρχοντα. Βομβαρδιζόμαστε από σάπιες δικαιολογίες. Ότι τάχα φταίει η κλιματική αλλαγή. Ότι φταίει το έντονο φυσικό φαινόμενο. Ότι φταίει κι ο Χατζηπετρής…
Τούτοι που μας κυβερνούνε δεν είναι ανίκανοι. Αντίθετα! Είναι εξυπνότατοι και ικανότατοι. Άλλωστε έχουν εκπαιδευτεί στα καλύτερα κι ακριβότερα πανεπιστήμια του κόσμου! Όμως τα προσόντα και τα εφόδιά τους τα εκμεταλλεύονται αδίσταχτα μονάχα για να πλουτίζουν. Και οι ίδιοι και οι ολιγάρχες συνεργοί τους. Γνώριζαν πως όφειλαν να οχυρώσουν τον κάμπο με αντιπλημμυρικά έργα, με έργα υποδομής και προστασίας απ' την αναμενόμενη και προβλεπόμενη μεγάλη καταιγίδα. Είχαν διαθέσιμο και το απόθεμα των χρημάτων που έπεμψε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τον λόγο αυτό. Όμως προτίμησαν να μοιραστούν τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις σε πιο "επικερδείς" επενδύσεις. Γι αυτό άφησαν τον κάμπο ανοχύρωτο…
Θα συνεχίσουν και θα λένε ξεδιάντροπα αμέτρητα προπαγανδιστικά ψέμματα. Για να καλύψουν τις ανομίες των ηθελημένων επιλογών τους. Κι ύστερα θα θριαμβολογούν πάνω στα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, που θα κερδίσουν φτιάχνοντας τον νέο εκλογικό νόμο στα μέτρα τους. Που με όριο το 35% σύν μία ψήφο, αντί το προηγούμενο 50% συν μία ψήφο, θα αμολύσουν τους κομματικούς τους πελάτες να τους ψηφίσουν. Εκβιάζοντας και τάζοντας όπως πάντα, με αντάλλαγμα μια θέση εργασίας στο δημόσιο για τον κανακάρη που είναι άνεργος και για τη θυγατέρα που δεν έχει άλλη πρόσοδο. Κι ύστερα θα λένε πως ο λαός τους ψήφισε. Πως εξακολουθεί να τους εμπιστεύεται και τους αθωώνει από τις έωλες κατηγορίες της λογικής. Επειδή μέλημά τους δεν είναι μόνο να πλουτίζουν. Μέλημά τους είναι προπαντός να παραμένουν στην εξουσία, έχοντας αιχμάλωτη την εκλογική τους πελατεία.
Σε άλλη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στο "Βλέμμα του Οδυσσέα" ο ανυπέρβλητος λαϊκός και καθημερινός έλληνας Θανάσης Βέγγος αναγκάζεται και σταματά το ταξί του σε μια ερημιά μέσα σε βαρύ χιόνι. Ο επιβάτης του είναι ο σπουδαίος αμερικάνος ηθοποιός Χάρβεϋ Καιτέλ. Έχει τον ρόλο ενός ερευνητή σκηνοθέτη. Που όταν γυρίζει από την εξορία, αρχίζει ένα ταξίδι στα Βαλκάνια, αναζητώντας τρεις χαμένες μπομπίνες φίλμ των Αδελφών Μανάκη. Των πρωτοπόρων κινηματογραφιστών που έφεραν τον κινηματογράφο στα Βαλκάνια στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο αιώνιος Θανάσης Βέγγος ξεσπά σε μια πικρή εξομολόγηση, με λόγια που παραμένουν εξ ίσου αληθινά, πικρά και σημαντικά ακόμα και σήμερα: "Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε.... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…"
Τούτα τα λόγια, τούτες οι φράσεις ξεχειλίζουν σήμερα. Όχι μονάχα απ' τις τραγικές συνθήκες που αφήνει ξοπίσω της η θεομηνία. Αλλά από την γενική και βαρειά παρακμή της ελληνικής μας και καταδικής μας κοινωνίας. Όχι των άλλων. Που μας καταδικάζει σε μια χρόνια και διαρκή υποταγή, ως διαλυμμένο προτεκτοράτο πρόσφορο σε κάθε λεηλασία. Εγκαταβιούμε ανενόχλητοι και απαθείς καθώς μας κατασπαράζουν πνευματικά, ηθικά και υλικά. Ψελλίζουμε που και που ένα παράπονο και μια ασθενή διαμαρτυρία, τόσο ανεπαίσθητη που δεν ενοχλεί ούτε κουνούπι του Νείλου.
Θα πάρει πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό να επιστρέψει η ελληνική κοινωνία στον πολιτισμό. Η παρακμή που ζούμε και που συνεχίζει ανενόχλητη δεν μπορεί να σβήσει από μόνη της. Χρειάζεται να ματώσουμε, προσπαθώντας να διορθώσουμε τις τρέχουσες αντιλήψεις μας. Χρειάζεται να ιδρώσουμε πολύ, εργαζόμενοι για να αποκαταστήσουμε την χαμένη δημιουργικότητά μας. Χρειάζεται να χύσουμε πολλά δάκρυα, για τις μεγάλες θυσίες που πρέπει να υποστούμε οικειοθελώς, για να ξεφύγουμε απ' το βαθύ τέλμα που ζούμε. Χρειαζόμαστε πολύ αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Οπότε μην ξαναπιστέψετε αυτόν ή αυτούς που υπόσχονται πως θα λύσουν, εύκολα και σύντομα όλα μας τα προβλήματα, για να ζήσουμε καλύτερες μέρες…
Η Ελλάδα πεθαίνει…